Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

Εσύ κι Εγώ!......Ποιος να το΄λεγε;...

Ποιος να το'λεγε λοιπόν....
Θυμάσαι αλήθεια πώς ξεκινήσαμε....;.....σαν το σκύλο με τη γάτα!
Τί κόντρες.... τι τσακωμοί.... τι ανταγωνισμοί..... Τι "σύγκρουση προσωπικοτήτων" που λένε κι οι ψυχολόγοι...! Και δες πώς έγινε...!
Σήμερα εμείς οι δυο είμαστε ζευγάρι.....Ερωτευμένοι τρελά.....!....τι λέω.!. ...παράφορα!!!!!

Τελικά....έχουν δίκιο αυτοί που ισχυρίζονται πως πίσω από την έντονη αντιπάθεια κρύβεται ένας έρωτας που δεν έχει εκδηλωθεί....
...και ακόμα μεγαλύτερο όσοι πιστεύουν ότι ποτέ σ'αυτή τη ζωή δεν πρέπει να λες ποτέ....!

Ποτέ μη λες ποτέ....

Πέμπτη 14 Οκτωβρίου 2010

ΕσΥ κι ΕγΩ!......σ' ΑγΑπΩ!...

Σ'αγαπώ!....
Πόσο εύκολα ακούγεται αυτή η λεξούλα....
Πόσα ωραία πράγματα δεν κρύβει ένα σ'ΑγΑπΩ.......
Είναι ένας χείμαρρος συναισθημάτων ......απέραντα χρώματα ....μαγευτικά...... που κρύβονται και ξεπροβάλλουν δειλά πίσω από αυτή τη λέξη...
...και εγώ αυτή τη στιγμή ζω σ'αυτό τον ωκεανό!... Ναι...ωκεανός είναι!!!!
Και σ'ΑγΑπΩ με όλα εκείνα τα όμορφα συναισθήματα και τις μικρές τους εκδηλώσεις.... Ξέρεις ...εκείνο το τρελό χτυποκάρδι σε κάθε αντάμωση μας ...η έντονη αγωνία στο κτύπημα του τηλεφώνου... η απέραντη αγαλλίαση στο ηχόχρωμα της φωνής....
...το ...τρεμούλιασμα στη φωνή μου.... τα ..."κομμένα γόνατα".....

Γελάς, εεεε;
Με κοιτάς και χαμογελάς....!
................................

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2010

ΕσΥ κι ΕγΩ!......Σε ξεπέρασα!...

Το ξέρω πως ήτα σχεδόν απίστευτο αυτό που μου συνέβηκε σήμερα. Σε ξεπέρασα και ο χωρισμός μας δε με πονεί πια. Θυμάμαι όταν μου είπες ότι θα χωρίζαμε οριστικά, είχα νιώσει όλο τον ουρανό πάνω απ'το κεφάλι μου κι άρχισα να κλαίω σπαρακτικά στο κρεβάτι σα μωρό...

..σε ξεπέρασα...
Σήμερα αισθάνομαι πολύ πιο δυνατή και σίγουρη για τον εαυτό μου. Όχι μόνο σε ξεπέρασα, αλλά αισθάνομαι και οργή για μένα... ναι,... για μένα. Για όλα εκείνα που δεν τ'άξιζες και τα'ζησα μαζί σου.
Τα όνειρα, τα ραντεβού, τις "αγκαλίτσες και τα φιλάκια". Για όλα αυτά λυπάμαι...Γιατί το ξέρω ότι δεν ήσουν εσύ η μεγάλη αγάπη...
...γιατί η μεγάλη ΑΓΑΠΗ, όταν έρθει θα μείνει!.....

...η μεγάλη αγάπη όταν έρθει θα μείνει...

Κυριακή 12 Σεπτεμβρίου 2010

Η χώρα του "ΞΕ" ...μια φορά κι έναν καιρό...

Ο Τζοβάνι ο Χασομέρης ήταν σπουδαίος ταξιδευτής. Σε κάποιο από τα πολλά ταξίδια του, έτυχε να βρεθεί στη Χώρα του «ξε».
- Μα τι σόι χώρα είναι αυτή; ρώτησε έναν ντόπιο, που δροσιζόταν κάτω από ένα δέντρο.


Ο ντόπιος, αντί γι' απάντηση, έβγαλε από την τσέπη του ένα ξυράφι και το έδειξε στο μικρό Τζοβάνι, ανοίγοντας το διάπλατα στην παλάμη του χεριού του.
- Το βλέπετε αυτό;
- Είναι ένα ξυράφι.
- Λάθος. Είναι ένα «ξεξυράφι», δηλαδή ένα ξυράφι με το «ξε» μπροστά. Χρησιμεύει στο να κάνει τα μολυβιά να φυτρώνουν πάλι, όταν έχουν ξυστεί πολύ, και είναι πολύ χρήσιμο στα σχολεία.
- Υπέροχο, είπε ο Τζοβάνι. Και μετά;
- Μετά έχουμε την «ξεκρεμάστρα».
- Την κρεμάστρα, θέλετε να πείτε.
- Η κρεμάστρα χρησιμεύει σε πολύ λίγα πράγματα, αν δεν έχετε παλτό να κρεμάσετε πάνω της. Με την «ξεκρεμάστρα» μας, όμως, όλα είναι εντελώς διαφορετικά. Μ' αυτή δε χρειάζεται να κρεμάς τίποτα, γιατί ό,τι χρειάζεται είναι ήδη κρεμασμένο. Αν θέλετε παλτό, πάτε και το ξεκρεμάτε. Όποιος έχει ανάγκη από σακάκι, δε χρειάζεται να πάει να το αγοράσει: περνάει από την ξεκρεμάστρα και το ξεκρεμάει. Έχουμε ξεκρεμάστρα για τα καλοκαιρινά και για τα χειμωνιάτικα, για αντρικά και για γυναικεία ρούχα. Έτσι κάνουμε οικονομία.
Τέλεια. Κι έπειτα;
Έπειτα έχουμε την «ξεφωτογραφική» μηχανή, που αντί να βγάζει φωτογραφίες, βγάζει γελοιογραφίες, κι έτσι γελάμε πολύ. Κι έχουμε, βέβαια, και το «ξεκανόνι».
Ουουου, φοβάμαι.
Μη φοβάστε καθόλου. Το «ξεκανόνι» είναι το αντίθετο του κανονιού, και χρησιμεύει στο να ξεκάνει τον πόλεμο.
Και πώς λειτουργεί;
Πανεύκολο. Μπορεί κι ένα παιδάκι να το χειριστεί. Αν γίνει πόλεμος, σφυρίζουμε με την «ξεσάλπιγγα», ρίχνουμε μία βολή με το «ξεκανόνι» κι αμέσως ο πόλεμος σταματάει.
Είναι θαυμάσια αυτή η Χώρα του «ξε».

Πέμπτη 9 Σεπτεμβρίου 2010

Η χώρα χωρίς Κόχες ...μια φορά κι έναν καιρό...

Μια φορά κι έναν καιρό...
...ζούσε ένας λογιστής από το Βαρέζε, που τον έλεγαν Μπιάνκι. Ήταν εμπορικός αντιπρόσωπος, και τις έξι από τις εφτά μέρες της εβδομάδας ταξίδευε σ' όλη την Ιταλία, από τη Δύση στην Ανατολή κι από το Βορρά στο Νότο, πουλώντας φαρμακευτικά προϊόντα. Την Κυριακή γύριζε στο σπίτι του και τη Δευτέρα το πρωί ήταν πάλι έτοιμος για ταξίδι. Πριν όμως φύγει, του έλεγε η κορούλα του: 
«Το νου σου, μπαμπά: κάθε βράδυ θέλω να μου λες ένα παραμύθι».


Γιατί το κοριτσάκι εκείνο δεν μπορούσε να κοιμηθεί χωρίς ν' ακούσει μια ιστορία• η μαμά, όσες ήξερε, της τις είχε διηγηθεί όλες, ίσαμε τρεις φορές την καθεμία. Έτσι, κάθε βράδυ, στις εννιά ακριβώς, απ' όπου κι αν βρισκόταν, ο λογιστής Μπιάνκι τηλεφωνούσε στο σπίτι του στο Βαρέζε και διηγόταν μια ιστορία στην κόρη του. Αυτό το βιβλίο περιέχει ακριβώς τις ιστορίες του λογιστή Μπιάνκι. θα δείτε πως είναι όλες κάπως σύντομες• ε, πώς να μην είναι; Ο λογιστής πλήρωνε από την τσέπη του τα τηλεφωνήματα, δεν μπορούσε να μιλάει δα με τις ώρες στο τηλέφωνο. Μόνο κάπου κάπου, αν είχε κλείσει καμιά καλή δουλειά, επέτρεπε στον εαυτό του την πολυτέλεια να... πέσει και μια μονάδα παραπάνω. Μου είπαν κάποτε πως, όταν ο κύριος Μπιάνκι καλούσε το Βαρέζε, οι δεσποινίδες στο τηλεφωνικό κέντρο παρατούσαν όλα τα άλλα τηλεφωνήματα για ν' ακούσουν τις ιστορίες του. Και με το δίκιο τους, εδώ που τα λέμε: μερικές είναι πραγματικά σπουδαίες.

Η ΧΩΡΑ ΧΩΡΙΣ ΚΟΧΕΣ

Ο Τζοβάνι ο Χασομέρης ήταν σπουδαίος ταξιδευτής. Σε κάποιο από τα τόσα ταξίδια του, βρέθηκε μια φορά σε μια χώρα όπου οι κόχες των σπιτιών ήταν στρογγυλές και οι στέγες δεν ήταν μυτερές στην άκρη αλλά στρογγυ-λεμένες γλυκά. Κατά μήκος του δρόμου υπήρχε ένας φράχτης με τριανταφυλλιές και, κάποια στιγμή, του μικρού Τζοβάνι του κατέβηκε η ιδέα να βάλει ένα τριαντάφυλλο στην μπουτονιέρα του. Καθώς έκοβε το τριαντάφυλλο, πρόσεχε πολύ να μην τρυπηθεί με τα αγκάθια, αλλά δεν άργησε να αντιληφθεί ότι τα αγκάθια δεν τσιμπούσαν καθόλου, δεν είχαν μύτη κι έμοιαζαν καμωμένα από λάστιχο και γαργαλούσαν την παλάμη.
Για δες, έκανε ο Τζοβάνι μεγαλόφωνα.
Πίσω από το φράχτη πρόβαλε χαμογελώντας ένας φύλακας της κοινότητας.
Δεν ξέρετε πως απαγορεύεται να κόβετε τα τριαντάφυλλα;
Συγγνώμη, δεν το σκέφτηκα.
Ε, τότε θα πληρώσετε μόνο μισό πρόστιμο, είπε ο φύλακας, που μ' εκείνο το χαμόγελο θα μπορούσε θαυμάσια να είναι το βουτυρένιο ανθρωπάκι που σεργιάνιζε μαζί με τον Πινόκιο στη Χώρα των Παιχνιδιών. Ο Τζοβάνι πρόσεξε πως ο φύλακας έγραφε το πρόστιμο μ' ένα μολύβι χωρίς μύτη και του ξέφυγε και είπε:
Συγγνώμη, μπορείτε να μου δείξετε το σπαθί σας;
Ευχαρίστως, είπε ο φύλακας. Και φυσικά, ούτε το σπαθί είχε μύτη.
Μα τι σόι χώρα είναι αυτή; ρώτησε ο Τζοβάνι.
Η Χώρα χωρίς κόχες, απάντησε ο φύλακας με τόση ευγένεια, που οι λέξεις που έλεγε θα έπρεπε να γραφτούν όλες με κεφαλαίο.
Και με τα καρφιά τι κάνετε;
Τα καταργήσαμε εδώ και καιρό, όλα τα κολλάμε με κόλλα. Και τώρα, σας παρακαλώ, δώστε μου δύο χαστούκια.
Ο μικρός Τζοβάνι άνοιξε διάπλατα το στόμα, λες κι ήταν αναγκασμένος να καταπιεί μία τούρτα ολόκληρη.
Για το θεό, δε θέλω να πάω φυλακή για προσβολή των αρχών του τόπου. Τα δύο χαστούκια θα έπρεπε μάλλον εγώ να τα φάω, όχι να τα δώσω.
Εδώ, όμως, έτσι συνηθίζεται, εξήγησε ευγενικά ο φύλακας, για ένα ολόκληρο πρόστιμο τέσσερα χαστούκια, για μισό δύο μόνο.
Στο φύλακα;
Στο φύλακα.
Μα είναι άδικο, είναι τρομερό.
Φυσικά και είναι άδικο, φυσικά και είναι τρομερό, είπε ο φύλακας. Το θέμα είναι τόσο μισητό, που ο κόσμος, για να μην υποχρεώνεται να χα-στουκίζει τους άμοιρους ανθρώπους που δε φταίνε σε τίποτα, αποφεύγει να κάνει οτιδήποτε παράνομο. Εμπρός, δώστε μου τα δύο χαστούκια και την άλλη φορά να είστε πιο προσεκτικός.
Μα εγώ δε θέλω ούτε ένα ελαφρό σκαμπίλι να σας δώσω στο μάγουλο,  αντίθετα, θα σας χαϊδέψω.
Αφού επιμένετε, κατέληξε ο φύλακας, είμαι αναγκασμένος να σας συνοδέψω στα σύνορα.
Κι έτσι ο μικρός Τζοβάνι, καταντροπιασμένος, αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη Χώρα χωρίς κόχες. Αλλά μέχρι σήμερα ονειρεύεται να μπορούσε να ξαναγυρίσει εκεί, για να ζήσει ήρεμα και γαλήνια, σ' ένα όμορφο σπιτάκι με στέγη χωρίς κόχες.

Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

...Αγάπη...Συγγνώμη...Φιλία...

Ήταν μια φορά ένας νεαρός, ο οποίος συμπεριφερόταν μερικές φορές βίαια. Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακουλάκι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα καρφί στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο κάθε φορά που θα έχανε την υπομονή του και θα μάλωνε με κάποιον.

Την πρώτη μέρα έφτασε στο σημείο να καρφώσει 37 καρφιά στο πεζοδρόμιο.
Κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν έμαθε να ελέγχει τον εαυτό του και ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε στο πεζοδρόμιο λιγόστευε συνεχώς μέρα με τη μέρα: είχε ανακαλύψει ότι ήταν πιο εύκολο να συγκρατείται από το να καρφώνει καρφιά.
Τελικά, έφτασε η μέρα κατά την οποίa ο νεαρός δεν έβαλε ούτε ένα καρφί στο πεζοδρόμιο. Τότε πήγε στον πατέρα του και του είπε ότι εκείνη την ημέρα δεν χρειάστηκε να βάλει ούτε ένα καρφί.
Τότε ο πατέρας του, του είπε να βγάζει ένα καρφί για κάθε μέρα που θα περνούσε χωρίς να χάσει την υπομονή του.

Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά μπόρεσε να πει στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλα τα καρφιά απ το πεζοδρόμιο.

Ο πατέρας τότε, οδήγησε τον υιό του στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο και του είπε:
- «Παιδί μου, συμπεριφέρθηκες καλά, αλλά κοίτα πόσες τρύπες έχει το πεζοδρόμιο. Αυτό δεν θα είναι πια όπως πριν. Όταν μαλώνεις με κάποιον και του λες κάτι προσβλητικό, του αφήνεις μια πληγή όπως αυτή. Μπορείς να μαχαιρώσεις έναν άνθρωπο και μετά να του βγάλεις το μαχαίρι, ωστόσο όμως θα του μείνει πάντα μια πληγή.»
«Λίγη σημασία έχει πόσες φορές θα ζητήσεις συγνώμη, η πληγή που γίνεται με τα λόγια κάνει τόση ζημιά όσο και μία πληγή στο σώμα σου. Οι φίλοι είναι σπάνιοι, σε κάνουν να γελάς και σου φτιάχνουν το κέφι. Πάντα είναι διαθέσιμοι να σε ακούσουν όταν το χρειάζεσαι, σε αγαπάν και σε δέχονται στο σπίτι τους.»


Δείξε στους φίλους σου πόσο τους νοιάζεσαι. Δώσε στον κόσμο περισσότερα από ότι περιμένει και κάντο με χαρά.

Όταν λες «σε αγαπώ» να το λες με σοβαρότητα.

Όταν λες «συγνώμη» κοίτα το άλλο άτομο στα μάτια. Μην περιγελάς τους άλλους για τα όνειρά τους.

Μπορεί να βγεις πληγωμένος, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσεις την ΖΩΗ. Μην κρίνεις τους άλλους από αυτούς που τους περιτριγυρίζουν.

Μίλα αργά, αλλά σκέψου γρήγορα. Αν κάποιος σου κάνει μια ερώτηση στην οποία δεν θέλεις να απαντήσεις, χαμογέλα και ρώτα τον : «Γιατί θέλεις να μάθεις;» .

Να θυμάσαι ότι η πιο μεγάλη αγάπη και οι πιο μεγάλες επιτυχίες απαιτούν μεγάλα ρίσκα.

Όταν χάνεις να μαθαίνεις το μάθημά σου.


Να θυμάσαι τα τρία Σ:
 Σεβασμός για τον εαυτό σου
 Σεβασμός για τους υπόλοιπους
 Σοβαρότητα στις πράξεις σου

Μην επιτρέψεις μια μικρή παρεξήγηση να χαλάσει μια μεγάλη φιλία.

Xαμογέλα όταν σηκώνεις το τηλέφωνο, έτσι ώστε το άτομο που τηλεφωνεί να το αισθανθεί από τον τόνο της φωνής σου.

Να δίνεις σημασία στις λεπτομέρειες.

Να θυμάσαι ότι το να μην αποκτάς πάντα αυτό που θέλεις, είναι μερικές φορές τυχερό.

(http://fereniki1.pblogs.gr/2007/09/gia-thn-agaph-th-syggnwmh-th-filia.html)

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

...η ΦΙΛΙΑ και η ΑΓΑΠΗ...

Ήταν μια φορά η αγάπη και η φιλία και λέει η αγάπη στη φιλία:
Τι κάνεις εδώ ανόητη;
Και απαντά η φιλία:
Κάνω να χαμογελούν αυτούς που εσύ κάνεις να δακρύζουν..!



Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

ΤΟ ΑΠΑΝΕΜΟ ΛΙΜΑΝΙ του Αιγιαλιτη

Σ'ευχαριστώ "oneiremata" για το δροσερό, και ιδανικό για τη σελίδα αυτή, ποιηματάκι.!.
Το μοιράζομαι κι εγώ με τη σειρά μου με όλους τους φίλους που τους έφερε το αεράκι κατά 'δω.!.

Αν βολευτείς σε απάνεμο λιμάνι,

με ησυχία και γαλήνη,

μην περιμένεις πλοίο για σένα.

Μα ούτε και να ξανοιχτείς στο πέλαγο,

ασυλλόγιστα.

Πρώτα να παιδευτείς, με επιμονή.


Ύστερα καράβι ν' αρματώσεις,

καλοταξίδευτο.

Και τότε τράβα τις άγκυρες.

Μη φοβηθείς τις τρικυμιές

αν είσαι συνετός και θαρραλέος.

Αλλά σαν δένεις σε μουράγιο,

να θυμάσαι:

Δεν είναι για ολάκερη ζωή.

Μόνο να ξαποσταίνεις λίγο,

να γνοιάζεσαι για τις αρματωσιές.

ΑΙΓΑΙΑΛΙΤΗΣ

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

...Xωρίς φτερά...

Ρωτά η ελευθερία την αγάπη:
-Τα φτερά που σου χάρισα, τι τα έκανες κι έρχεσαι πάλι με τα πόδια;
-Τα έχω, αλλά όποτε τα φόρεσα, έχασα το δρόμο.
-Κρίμα, γιατί για το ύψος που σου ταιριάζει, μόνο με τα δικά μου φτερά μπορείς να πας.

Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

Ο μόνος που δεν ξέρει την ...ΑγάπΗ!

Ήταν ένας γεωργός που αγαπούσε πολύ τις ελιές του, αλλά πιο πολύ μια ελιά, μια μικρούλα ελιά που του θύμιζε την πρώτη του αγάπη κοντή και στρουμπουλή.

Της είχε φτιάξει ένα λευκό περιδέρειο με πέτρες, είχε μια παλιά πολυθρόνα απο κάτω, καθότανε τα βράδια και κουβέντιαζε τις αναμνήσεις και τα ονειρά του.
Η ελιά για πρωτη χρονιά φορτώθηκε καρπό. Ομόρφυνε, λύγισε τα κλαδιά της.
Κάποια στιγμή τον Νοέμβρη, έρχεται ο γεωργός, βάζει απο κάτω τα πανιά, παίρνει μια βέργα, ανεβαίνει πάνω..πάνε οι ελιές ..πάνε τα φύλλα..πάει η ομορφιά...

Εκείνη άρχισε να κλαίει...
-Μα πως εννοεί ο άνθρωπος την αγάπη ?..
-Μ' άγαπούσε έλεγε...και με χάλασε ?

Τότε ακούει μια μαργαρίτα απο κάτω να της λέει ..
-Τον άνθρωπο μην τον παρεξηγείς. 
Είναι ο μόνος ..είναι ο μόνος , που δεν ξέρει την αγάπη.
Κοίταξε έμενα, που μια ζωή με μαδάει για να μάθει...!

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Η λέξη ...Σ'ΑγαπΩ!

Είπανε λοιπόν οι σοφοί της εποχής..
Πρέπει να βρούμε, να βρούμε μια λέξη. Μια όμορφη λέξη...

Ανεβήκανε στο βουνό, πήρανε και τον τελάλη μαζί τους για να φωνάξει..για να το ακούσουν
Αφου σκορπιστήκανε λοιπόν, μετά απο 2-3 μέρες βρεθήκανε.
Κάτσανε στο πέτρινο τραπέζι και ο ένας είπε.
-Πρέπει να αρχίζει η λέξη απο το Α, γιατί θα ειναι η αρχή του κόσμου το Α.
-Ναι, λέει ο άλλος, αλλά πρέπει το Α να το βαφτίσουμε μέσα στην ψυχή του.
Και λέει ο άλλος, το βρηκα. Θα το κατεβάσουμε αναπνέοντας το ..Ααααγάαα  και θα το βγάλουμε πάνω ..ΠΩ Ένα βαπτισμένο Α στο στήθος και θα το λέμε.
Τους άρεσε.
Λένε τον τελάλη για φώναξέ το ..βγαίνει στη πέτρα και αυτός λέει:
-Αγαπώ
-Όχι έτσι , πιο βαθειά ..Στείλε το μακριά.
Παίρνει βαθειά ανάσα και φωνάζει Αγαπωωωωωω.. και το ωμέγα άρχισε να ταξιδεύει στα βουνά.
-Θα το χάσουμε το ωμέγα, είπε.
Τότε βρήκαν μια περισπωμένη ...του τη βάλαν απο πάνω ..βάρυνε το Αγαπώ
έμεινε στη θέση του.