Πέμπτη 26 Αυγούστου 2010

...Αγάπη...Συγγνώμη...Φιλία...

Ήταν μια φορά ένας νεαρός, ο οποίος συμπεριφερόταν μερικές φορές βίαια. Ο πατέρας του, του έδωσε ένα σακουλάκι με καρφιά και του είπε να καρφώνει ένα καρφί στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο κάθε φορά που θα έχανε την υπομονή του και θα μάλωνε με κάποιον.

Την πρώτη μέρα έφτασε στο σημείο να καρφώσει 37 καρφιά στο πεζοδρόμιο.
Κατά τις εβδομάδες που ακολούθησαν έμαθε να ελέγχει τον εαυτό του και ο αριθμός των καρφιών που κάρφωνε στο πεζοδρόμιο λιγόστευε συνεχώς μέρα με τη μέρα: είχε ανακαλύψει ότι ήταν πιο εύκολο να συγκρατείται από το να καρφώνει καρφιά.
Τελικά, έφτασε η μέρα κατά την οποίa ο νεαρός δεν έβαλε ούτε ένα καρφί στο πεζοδρόμιο. Τότε πήγε στον πατέρα του και του είπε ότι εκείνη την ημέρα δεν χρειάστηκε να βάλει ούτε ένα καρφί.
Τότε ο πατέρας του, του είπε να βγάζει ένα καρφί για κάθε μέρα που θα περνούσε χωρίς να χάσει την υπομονή του.

Οι μέρες πέρασαν και ο νεαρός τελικά μπόρεσε να πει στον πατέρα του ότι είχε βγάλει όλα τα καρφιά απ το πεζοδρόμιο.

Ο πατέρας τότε, οδήγησε τον υιό του στο πεζοδρόμιο μπροστά από τον κήπο και του είπε:
- «Παιδί μου, συμπεριφέρθηκες καλά, αλλά κοίτα πόσες τρύπες έχει το πεζοδρόμιο. Αυτό δεν θα είναι πια όπως πριν. Όταν μαλώνεις με κάποιον και του λες κάτι προσβλητικό, του αφήνεις μια πληγή όπως αυτή. Μπορείς να μαχαιρώσεις έναν άνθρωπο και μετά να του βγάλεις το μαχαίρι, ωστόσο όμως θα του μείνει πάντα μια πληγή.»
«Λίγη σημασία έχει πόσες φορές θα ζητήσεις συγνώμη, η πληγή που γίνεται με τα λόγια κάνει τόση ζημιά όσο και μία πληγή στο σώμα σου. Οι φίλοι είναι σπάνιοι, σε κάνουν να γελάς και σου φτιάχνουν το κέφι. Πάντα είναι διαθέσιμοι να σε ακούσουν όταν το χρειάζεσαι, σε αγαπάν και σε δέχονται στο σπίτι τους.»


Δείξε στους φίλους σου πόσο τους νοιάζεσαι. Δώσε στον κόσμο περισσότερα από ότι περιμένει και κάντο με χαρά.

Όταν λες «σε αγαπώ» να το λες με σοβαρότητα.

Όταν λες «συγνώμη» κοίτα το άλλο άτομο στα μάτια. Μην περιγελάς τους άλλους για τα όνειρά τους.

Μπορεί να βγεις πληγωμένος, αλλά είναι ο μόνος τρόπος για να ζήσεις την ΖΩΗ. Μην κρίνεις τους άλλους από αυτούς που τους περιτριγυρίζουν.

Μίλα αργά, αλλά σκέψου γρήγορα. Αν κάποιος σου κάνει μια ερώτηση στην οποία δεν θέλεις να απαντήσεις, χαμογέλα και ρώτα τον : «Γιατί θέλεις να μάθεις;» .

Να θυμάσαι ότι η πιο μεγάλη αγάπη και οι πιο μεγάλες επιτυχίες απαιτούν μεγάλα ρίσκα.

Όταν χάνεις να μαθαίνεις το μάθημά σου.


Να θυμάσαι τα τρία Σ:
 Σεβασμός για τον εαυτό σου
 Σεβασμός για τους υπόλοιπους
 Σοβαρότητα στις πράξεις σου

Μην επιτρέψεις μια μικρή παρεξήγηση να χαλάσει μια μεγάλη φιλία.

Xαμογέλα όταν σηκώνεις το τηλέφωνο, έτσι ώστε το άτομο που τηλεφωνεί να το αισθανθεί από τον τόνο της φωνής σου.

Να δίνεις σημασία στις λεπτομέρειες.

Να θυμάσαι ότι το να μην αποκτάς πάντα αυτό που θέλεις, είναι μερικές φορές τυχερό.

(http://fereniki1.pblogs.gr/2007/09/gia-thn-agaph-th-syggnwmh-th-filia.html)

Τρίτη 24 Αυγούστου 2010

...η ΦΙΛΙΑ και η ΑΓΑΠΗ...

Ήταν μια φορά η αγάπη και η φιλία και λέει η αγάπη στη φιλία:
Τι κάνεις εδώ ανόητη;
Και απαντά η φιλία:
Κάνω να χαμογελούν αυτούς που εσύ κάνεις να δακρύζουν..!



Κυριακή 22 Αυγούστου 2010

ΤΟ ΑΠΑΝΕΜΟ ΛΙΜΑΝΙ του Αιγιαλιτη

Σ'ευχαριστώ "oneiremata" για το δροσερό, και ιδανικό για τη σελίδα αυτή, ποιηματάκι.!.
Το μοιράζομαι κι εγώ με τη σειρά μου με όλους τους φίλους που τους έφερε το αεράκι κατά 'δω.!.

Αν βολευτείς σε απάνεμο λιμάνι,

με ησυχία και γαλήνη,

μην περιμένεις πλοίο για σένα.

Μα ούτε και να ξανοιχτείς στο πέλαγο,

ασυλλόγιστα.

Πρώτα να παιδευτείς, με επιμονή.


Ύστερα καράβι ν' αρματώσεις,

καλοταξίδευτο.

Και τότε τράβα τις άγκυρες.

Μη φοβηθείς τις τρικυμιές

αν είσαι συνετός και θαρραλέος.

Αλλά σαν δένεις σε μουράγιο,

να θυμάσαι:

Δεν είναι για ολάκερη ζωή.

Μόνο να ξαποσταίνεις λίγο,

να γνοιάζεσαι για τις αρματωσιές.

ΑΙΓΑΙΑΛΙΤΗΣ

Παρασκευή 20 Αυγούστου 2010

...Xωρίς φτερά...

Ρωτά η ελευθερία την αγάπη:
-Τα φτερά που σου χάρισα, τι τα έκανες κι έρχεσαι πάλι με τα πόδια;
-Τα έχω, αλλά όποτε τα φόρεσα, έχασα το δρόμο.
-Κρίμα, γιατί για το ύψος που σου ταιριάζει, μόνο με τα δικά μου φτερά μπορείς να πας.

Κυριακή 8 Αυγούστου 2010

Ο μόνος που δεν ξέρει την ...ΑγάπΗ!

Ήταν ένας γεωργός που αγαπούσε πολύ τις ελιές του, αλλά πιο πολύ μια ελιά, μια μικρούλα ελιά που του θύμιζε την πρώτη του αγάπη κοντή και στρουμπουλή.

Της είχε φτιάξει ένα λευκό περιδέρειο με πέτρες, είχε μια παλιά πολυθρόνα απο κάτω, καθότανε τα βράδια και κουβέντιαζε τις αναμνήσεις και τα ονειρά του.
Η ελιά για πρωτη χρονιά φορτώθηκε καρπό. Ομόρφυνε, λύγισε τα κλαδιά της.
Κάποια στιγμή τον Νοέμβρη, έρχεται ο γεωργός, βάζει απο κάτω τα πανιά, παίρνει μια βέργα, ανεβαίνει πάνω..πάνε οι ελιές ..πάνε τα φύλλα..πάει η ομορφιά...

Εκείνη άρχισε να κλαίει...
-Μα πως εννοεί ο άνθρωπος την αγάπη ?..
-Μ' άγαπούσε έλεγε...και με χάλασε ?

Τότε ακούει μια μαργαρίτα απο κάτω να της λέει ..
-Τον άνθρωπο μην τον παρεξηγείς. 
Είναι ο μόνος ..είναι ο μόνος , που δεν ξέρει την αγάπη.
Κοίταξε έμενα, που μια ζωή με μαδάει για να μάθει...!

Σάββατο 7 Αυγούστου 2010

Η λέξη ...Σ'ΑγαπΩ!

Είπανε λοιπόν οι σοφοί της εποχής..
Πρέπει να βρούμε, να βρούμε μια λέξη. Μια όμορφη λέξη...

Ανεβήκανε στο βουνό, πήρανε και τον τελάλη μαζί τους για να φωνάξει..για να το ακούσουν
Αφου σκορπιστήκανε λοιπόν, μετά απο 2-3 μέρες βρεθήκανε.
Κάτσανε στο πέτρινο τραπέζι και ο ένας είπε.
-Πρέπει να αρχίζει η λέξη απο το Α, γιατί θα ειναι η αρχή του κόσμου το Α.
-Ναι, λέει ο άλλος, αλλά πρέπει το Α να το βαφτίσουμε μέσα στην ψυχή του.
Και λέει ο άλλος, το βρηκα. Θα το κατεβάσουμε αναπνέοντας το ..Ααααγάαα  και θα το βγάλουμε πάνω ..ΠΩ Ένα βαπτισμένο Α στο στήθος και θα το λέμε.
Τους άρεσε.
Λένε τον τελάλη για φώναξέ το ..βγαίνει στη πέτρα και αυτός λέει:
-Αγαπώ
-Όχι έτσι , πιο βαθειά ..Στείλε το μακριά.
Παίρνει βαθειά ανάσα και φωνάζει Αγαπωωωωωω.. και το ωμέγα άρχισε να ταξιδεύει στα βουνά.
-Θα το χάσουμε το ωμέγα, είπε.
Τότε βρήκαν μια περισπωμένη ...του τη βάλαν απο πάνω ..βάρυνε το Αγαπώ
έμεινε στη θέση του.